Cactus is vies, baklava is lekker
Voor sommige mensen is eten leven, voor ons is het tijdens de wereldreis een leuke
ontdekkingstocht, ook voor de kinderen. Want wat we niet kennen, willen we graag proeven.
Na bijna twee maanden zijn wij aangekomen in Mexico. We waren begonnen in Egypte omdat we
dolgraag de piramides wilden zien en omdat je daar zo goed kunt snorkelen.
Vervolgens zaten we enkele weken in Griekenland omdat het vanaf de EU makkelijker is om naar Amerika te vliegen.
Want we zitten dus nu in Mexico omdat we geen genoeg kunnen krijgen van de piramides. Het zijn drie
landen die al heel lang op ons wenslijstje van te bezoeken landen staan. En het zijn landen waar je
heerlijk (en avontuurlijk) kunt eten.
Baklava en bonen
In Egypte liepen we over straat toen een restauranteigenaar ons op zo’n vrolijke en enthousiaste
manier toeriep, dat we niet konden weigeren en aan een tafel gingen zitten in zijn zaak. Uiteindelijk
kregen we iets voorgeschoteld wat we nog nooit hadden gezien (en wat verrassend genoeg lekker
smaakte).
In Griekenland proefden de kinderen voor het eerst baklava en in Mexico bestelden we bonen en
gerechten waarvan we de naam amper konden uitspreken, om nog maar te zwijgen van al het fruit
en snoep dat we in de afgelopen weken hebben leren kennen.
Aardappelen met groente
Om eerlijk te zijn maakte ik me voor het begin van de wereldreis wel een beetje zorgen om het eten.
Want wat vinden onze kinderen thuis het lekkerst? Aardappelen met groente, of een Aziatisch
gerecht met weinig saus (blijkbaar vinden ze de neutrale smaak van rijst fijn). Als het maar een beetje
pittig is, hoeven ze het al niet meer.
Zouden ze tijdens onze acht maanden lange reis verhongeren? Of in elk restaurant patat en een
hamburger van de menukaart kiezen?
Na twee maanden kan ik zeggen: ik ben blij verrast. Onze zoon wil inmiddels niets liever dan nieuw eten ontdekken. Onze dochter is wat voorzichtiger, maar wil tegenwoordig wel proeven van de onbekende dingen. Soms gaat het goed, soms gaat het fout.
Snotbrij
Bijvoorbeeld cactusbladeren. Het zag er erg exotisch en spannend uit en de verkoper had de naalden
er gelukkig al uitgehaald, dus kochten we een zakje. Toen we het thuis proefden, hadden de kinderen
meteen hun oordeel klaar: veel te zuur! Kortom: dat hoefden ze niet meer.
Het koken van de cactusbladeren zorgde niet voor verbetering. Het groen veranderde in een snotbrij
en bleef enorm zuur proeven. De kinderen (maar ook mijn vrouw) lieten weten dat ik deze dingen
nooit (maar dan ook echt nooit) meer hoef te kopen.
Gelukkig leverde onze culinaire ontdekkingstocht ook leuke dingen op. In Mexico kochten we een
gele vrucht: hij leek op een mango, maar dan helemaal geel en kleiner. En tot onze verrassing: hij
smaakte ook als een mango, maar dan een stuk zoeter. Het bleek ook een mango-soort te zijn en zo
leerden we dat er veel verschillende soorten mango’s zijn.
Op goed geluk ingrediënten kopen
’s Avonds eten we af en toe in restaurants, maar ook vaak thuis. Dan koken we zelf en dat is soms
een hele uitdaging. Helemaal in Egypte als je inkopen doet en alles – maar dan ook echt alles – in het
Arabisch staat aangegeven. Dan is het op goed geluk ingrediënten kopen (vragen heeft niet veel zin,
want wat is zonnebloemolie in het Arabisch?). Meestal ging het goed.
In Griekenland was het een stuk makkelijker, maar dat kwam omdat ik een beetje Grieks kan lezen. In
Mexico is het weer een uitdaging, want ons Spaans beperkt zich momenteel nog tot tellen tot tien en
groeten.
Dezelfde problemen tijdens het halen van de boodschappen, doen zich natuurlijk ook in de
restaurants voor. Hoe leg je in het Spaans uit hoe je je eieren wilt? En wat is een ‘huevos’? Dan is het
soms afwachten wat je op je bord krijgt.
Geroosterde cavia
Gelukkig vinden de kinderen het steeds leuker om nieuwe dingen te proberen en lijkt het erop dat
hun culinaire blik wordt verruimd. Ze stellen zich flexibel op en laten zich graag verrassen.
Maar ik moet eerlijk zeggen: ze zijn ook nog niet heel erg op de proef gesteld. Ik ben benieuwd hoe ze gaan
reageren op geroosterde cavia, gefrituurde schorpioen of gerechten met bloed en ingewanden. Maar
ik ben ook benieuwd hoe papa en mama daar op gaan reageren.
Tekst en foto: Erik Jan Tillema
Lees ook de eerdere blogs over de wereldreis van Erik Jan en Lizet met hun kinderen van 10 en 8. |
