Netty, dochter van 15 en zoon van 12: ‘Hoe help ik ze ontdekken wat ze hebben te geven?’
‘Laatst hadden we een leuk gesprek aan tafel. Mijn zoon zei naar aanleiding van de geschiedenisles op school: “ik geloof dat we toch wel in een hele goede tijd leven.” Hij was benieuwd hoe wij daar over dachten. Ik ben dat wel met hem eens. In onze maatschappij mag je jezelf zijn en je eigen weg gaan.
Grensgangers
Voor mijn man en mij is dat belangrijk. We zijn een soort “grensgangers”: we verbinden ons nooit helemaal met één groep, maar kijken altijd ook verder. We geven dat onze kinderen ook mee: blijf jezelf en loop niet zomaar mee met anderen.
Onze dochter doet dat van nature. Ze heeft een groot psychologisch inzicht en was altijd al heel volwassen voor haar leeftijd. Ze is bepaald geen meeloper: ze trekt haar eigen plan. Maar ze heeft gelukkig lieve vriendinnen en valt niet buiten de boot.
En mijn zoon wilde al jong computers bouwen en kwam als 11-jarige thuis met een folder van een opleiding webdesign. Wij vonden dat best spannend, maar we hebben hem het vertrouwen gegeven dat hij het kon en hem steeds gesteund – ook toen hij zich wilde inschrijven bij de Kamer van Koophandel. Hij heeft nu als 12-jarige een eigen bedrijf.
Goed zoals ze zijn
We hebben het gevoel dat de kinderen goed zijn zoals ze zijn. Zo proberen we ook naar ze te kijken: wie zijn jullie eigenlijk en hoe kunnen we goed met jullie omgaan?
Ik ben soms wel onzeker over mijn eigen rol. Ik ben nogal overbezorgd en ik hoop dat dat niet te zeer op hen drukt en dat ze het durven te zeggen als het te veel is. Maar tot nu toe gaan ze er, geloof ik, wel goed mee om. Ik herinner me nog hoe we in Griekenland langs een afgrond reden en ze vanaf de achterbank mijn schouders masseerden: gaat het wel goed, mamma :)?
Kritisch tegenover de tijdgeest
Tot voor kort namen we de kinderen in ieder geval eens per maand mee naar de kinderkerk. Maar mijn dochter begon zich daar een paar jaar geleden tegen te verzetten. En inmiddels hebben we hen daarin vrij gelaten. Mijn man is niet zo’n kerkganger en ik heb er meestal wel iets aan, maar ik kan niet verwachten dat dat ook geldt voor de kinderen. We praten wel veel met ze. En in die gesprekken proberen we het ook te hebben over hoe je in het leven staat. Ik vind bijvoorbeeld dat het leven niet alleen draait om geld verdienen.
Dus ik hoop wel dat ze kritisch blijven ten opzichte van de tijdgeest en daar niet helemaal in onder gaan. Maar daar heb ik alle vertrouwen in. Ze kunnen behoorlijk kritische vragen stellen. En ik vond het fijn om te merken dat mijn zoon met mijn moeder heeft afgesproken dat hij de mensen in het appartementencomplex voor senioren, waar zij woont, wil helpen als hun computer of I-pad vastloopt. En daar vraagt hij vanzelfsprekend geen geld voor.
Volg je droom
Ik wens mijn kinderen toe dat ze hun dromen kunnen volgen. Ik heb zelf heel sterk ervaren hoe belangrijk dat is. Als meisje van 6 droomde ik er van om dominee te worden. Maar toen ik ouder werd, voelde ik me in de kerk niet serieus genomen en werd ik er ook niet gevoed. Ik werd medisch secretaresse. Maar toen ik bij de NPB in Varsseveld een cursus over de gnostiek ging volgen, werd mijn oude droom weer wakker en kreeg ik de kans toch nog theologie te gaan studeren. Die beweging van orthodoxie naar vrijzinnigheid heeft voor mij veel betekend: ik ervoer dat ik mijzelf mocht zijn en de ruimte kreeg om mijn eigen pad te gaan. Die ruimte ervaar ik tegenwoordig overigens ook binnen de protestantse kerk.
Ontdek wat je te geven hebt
Die ervaring gun ik mijn kinderen ook. Ik hoop dat zij hun droom zullen volgen en dat ze zullen ontdekken wat ze te geven hebben. Ik probeer hen daarbij te helpen door bijvoorbeeld te benoemen waar ze goed in zijn. En door ook de dingen te benoemen waarin ze nog niet zo goed zijn.
Ik wens hen toe dat ze gelukkig zijn, maar ook geluk verspreiden. Voor mijn gevoel hangt dat nauw samen: geluk is geven én ontvangen. Als je ontdekt wat je te geven hebt, draagt dat bij aan het geluk van anderen, maar ook aan je eigen geluk.’
|
